Film start met beeld van trompettist Fons Diercks, gemengd met flashes van magere mensen op zoek naar voedsel in afvalbakken.
Interview met Fons die zelf de hongerwinter van ’44-’45 heeft meegemaakt. In de strenge, koude winter had men vaak maar één potkachel die gestookt werd met hout uit sloophuizen, tramrails, afgezaagde bomen etc.
Met zijn broer en zus gaat hij, in het ruim van een rijnaak, naar Lemmer met eindbestemming Oosterlittens.
In een gesprek met Anne Seffinga-Tilstra vertelt zij over de aankomst van een grote groep evacués met een bus, sommige zelfs uit Limburg. Op het dorpsplein werden ze verdeeld over de inwoners. Ze waren verwaarloosd, vies en vaak met luizen. In het dorp werd heimelijk hout weggehaald om te kunnen stoken.
Gerk Koopmans, directeur van het Fries Verzetsmuseum, verklaart waardoor de hongersnood ontstond. Treinen reden niet meer omdat het spoor vernield was, schepen konden niet meer varen omdat kanalen en rivieren dichtgevroren waren. Kortom: er was geen transport mogelijk.
In het Westen werden gaarkeukens opgericht, maar het voedsel was onvoldoende voor hongerige kinderen. Op initiatief van het Interkerkelijk Bureau voor Voedselvoorziening (IKB) werden kinderen overgebracht naar o.a. Friesland. Dat gebeurde lopend, via vrachtauto’s of via de boot in de nacht naar Lemmer. Meestal was dat onder begeleiding maar soms werden kinderen op pad gestuurd naar boeren, met alleen een briefje van de ouders. Ondanks deze evacuatie zijn er toch ca. 20.000 mensen gestorven door de hongersnood.
Op het kerkhof in Oosterlittens bezoekt Fons het graf van zijn opvangouders Gerrit de Vries en Lezina Faber. In het plaatselijke café ontmoet hij Tiede Sybesma en Pytsje Sybesma–de Vries, dochter van zijn opvangouders. Herinneringen worden opgehaald en Fons leest een dankbrief van zijn moeder voor.